نوشته های مشابه
مرتضی رضایی : ساره جوانمردی و یک درخواست برای حضور در پارالمپیک؛بدون فرزندم به پاریس نمی روم.او این حرف را روز گذشته در مراسم تجلیل از مدال‌آوران بازی‌های پاراآسیایی هانگژو چین زد.جوانمردی گفت:« فدراسیون جانبازان و توانیابان قول داده شرایط خوبی برای حضور در بازی‌های پارالمپیک پاریس در رشته تیراندازی فراهم کند که متاسفاته تا این لحظه هیچ اتفاقی رخ نداده است. اگر فضا از نظر مربی، تمرینی و امکانات فراهم نشود و قول‌هایی که داده‌اند عملی نشود، ترجیح می‌دهم در پارالمپیک پاریس حضور پیدا نکنم. چون با بچه در چنین شرایطی واقعا سخت است.»
نمی دانم تا چه اندازه این درخواست جوانمردی مورد تایید است اما فکر می کنم باید بخش اعظمی از حق را به این ورزشکاران داد.به ساره،به مهسا،به الهام و الهه و هر کسی که مادر است و می خواهد به المپیک یا پارالمپیک برود و برای این مملکت مدال بگیرد.انصافا ورزش کردن در شرایط حرفه ای و تمرین کردن هر روز و هر ماه خیلی سخت است که اگر حمایت فدراسیون ها،وزارت ورزش و کمیته المپیک و پارالمپیک نباشد کار را برای قهرمان ها سخت خواهد کرد.
ساره جوانمردی یک درخواست کرد که شاید خیلی ها آن را تهدید قلمداد کردند اما او نگاهش حرفه ای است،حق طبیعی برای نگهداری از بچه اش دارد و راست می گوید که نمی تواند بچه ۵ ماهه اش را تنها بگذارد،راهی پاریس شود تا برای تیراندازی مدال بگیرد.همین شرایط را مهسا جاور در قایقرانی دارد یا سال های قبل الهه احمدی در تیراندازی.الهام فرهمند در فوتبال که با مساعدت فدراسیون فوتبال راهی جام ملت های زنان در هندوستان شد و حتی عکس هایش در بیلبوردهای تبلغاتی هم منتشر شد.
ساره و ساره ها از نظر من درخواست خیلی غیر معقولی ندارند چرا که مگر در این کشور هشتاد و خرده ای میلیون چند نفر استعداد آنها را دارند که به تیم ملی و به المپیک و پارالمپیک برسند؛آنها را دریابید.
۲۵۱ ۲۵۱
