نوشته های مشابه
پژوهشگران “دانشگاه لوزان” در بررسی جدید خود نشان داده‌اند که با بررسی تراکم یک پادتن می‌توان شدت کووید-۱۹ را تشخیص داد.
به گزارش ایسنا و به نقل از نیوز مدیکال نت، پژوهش جدیدی که در “دانشگاه لوزان”(UNIL) سوئیس انجام شده است، نشان می‌دهد تراکم پادتنی که علیه “کروناویروس سندروم حاد تنفسی ۲” (SARS-CoV-2) عمل می‌کند، می‌تواند نشانگری برای تشخیص شدت بیماری کووید-۱۹ باشد.
کووید-۱۹ به عنوان یک بیماری خفیف بدون علامت یا “سندروم زجر حاد تنفسی”(ARDS) ظاهر میشود. این بیماری اغلب دو مرحله‌ای است و سندرم زجر حاد تنفسی چند روز پس از بروز نشانه‌های خفیف به دلیل انتشار سیتوکین‌های پیش‌التهابی ایجاد میشود. از این رو، پژوهشگران حدس می‌زنند که واکنش ایمنی حاصل از پادتن‌ها ممکن است در شدت بیماری نقش داشته باشد. بنابراین، ارزیابی ابتدایی شدت کووید-۱۹ و پیش‌بینی نتیجه آن می‌تواند به بهینه‌سازی مراقبت‌ها و منابع پزشکی کمک کند.
پژوهشگران در این پروژه، واکنش پادتن “ایمونوگلوبولین جی”(IgG) را در گروهی از بیماران مبتلا به کووید-۱۹ که در بیمارستان بستری شده بودند، ارزیابی کردند. همه بیماران بستری‌شده، به نشانه‌های حاد تنفسی مبتلا بودند.
طبقه‌بندی بیماران براساس شدت بیماری صورت گرفت و وضعیت گروه‌های طبقه‌بندی‌شده بدین شرح بود؛ بدون اکسیژن درمانی، دریافت اکسیژن از طریق ماسک یا کانولای بینی، دریافت اکسیژن با جریان بالا یا تهویه غیرتهاجمی، تهویه مکانیکی، تهویه مکانیکی و پشتیبانی از اندام و مرگ. بیماران به سه دسته خفیف، متوسط و شدید تقسیم شدند.
داده‌های بالینی، دموگرافیک و آزمایشگاهی مربوط به بیمار، از پرونده‌های الکترونیکی سلامت به دست آمدند. نمونه‌های سرم بیماران، در روزهای اول، هفتم و چهاردهم پس از ورود به آزمایش گرفته شد.
پژوهشگران از ۷۰ بیمار مبتلا به کووید-۱۹ که در بیمارستان دانشگاه لوزان بستری شده بودند، آزمایش گرفتند و ۱۹ نفر از آنها را در گروه خفیف، ۲۹ نفر را در گروه متوسط و ۲۲ نفر را در گروه شدید قرار دادند. نیمی از افراد گروه شدید، در بخش مراقبت‌های ویژه بستری شدند. تعداد مردان این گروه، بیشتر از زنان بود و میانگین سنی آنها ۶۰ سال بود. گروه متوسط، دیس‌لیپیدمی و چاقی را نشان دادند؛ در حالی که افراد گروه شدید اغلب به تنگی نفس و سرفه مبتلا بودند.
تراکم ایمونوگلوبولین جی با توجه به شدت بیماری، به طور قابل توجهی متفاوت بود. در موارد خفیف، تراکم ایمونوگلوبولین جی، نسبتا ثابت و پایین باقی ماند. در مقابل، در موارد متوسط و شدید، میزان ایمونوگلوبولین جی اندازه‌گیری‌شده، تا ۱۴ روز از زمان آغاز نشانه‌های بیماری افزایش یافت و پس از آن نیز سطح آن بالا باقی ماند.
همچنین، این آزمایش توانست نیاز به تهویه تهاجمی را پیش‌بینی کند. از ۲۸ بیمار دارای تراکم بالای ایمونوگلوبولین جی، هشت بیمار به لوله‌گذاری فوری نیاز داشتند، ۱۰ بیمار طی دوره بستری شدن در بیمارستان نیاز به تهویه مکانیکی داشتند و بقیه به تهویه نیازی پیدا نکردند.
پژوهشگران مشاهده کردند که بیشتر بیماران هنگام پذیرش، تراکم بالای ایمونوگلوبولین جی را داشتند و به مرور زمان، دو الگوی مشخص از تراکم این پادتن را پیدا کردند. افراد گروه‌های متوسط و شدید، واکنش‌های سرولوژیک بالا و پایداری داشتند؛ در حالی که در موارد خفیف، این تراکم پایین بود. لازم به ذکر است که تراکم ایمونوگلوبولین جی در افراد گروه شدید هنگام پذیرش در بیمارستان، به طور قابل توجهی بالاتر از سطح آن در گروه متوسط یا خفیف بود.
یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهند که تعیین تراکم ایمونوگلوبولین جی هنگام پذیرش در بیمارستان می‌تواند به شناسایی بیمارانی که در معرض خطر پیامدهای شدید کووید-۱۹ قرار دارند، کمک کند.
این پژوهش، در مجله “Viruses” به چاپ رسید.
انتهای پیام
