نوشته های مشابه
مدیر پروژه تحقیقاتی تولید آمیژان‌های فلزی از دستیابی به دانش فنی تولید آمیژان‌های فلزی مختلف و بومی‌سازی آن‌ها به‌عنوان طرح‌های دانش‌بنیان مرکز تحقیقات و فناوری فرآوری مواد فلزی سازمان جهاددانشگاهی تهران خبر داد و گفت: در کشور، کارخانه‌ها و کارگاه‌های زیادی در زمینه ریخته‌گری محصولات آلیاژی فعالیت دارند که یکی از مواد پرمصرف این صنعت آمیژان‌های فلزی هستند.
به گزارش ایسنا و به نقل از روابط عمومی جهاد دانشگاهی، مهندس نورَس قنبرپور، مدیر پروژه تحقیقاتی تولید آمیژان‌های فلزی جهاد دانشگاهی تهران با بیان این‌که آمیژان‌ها کاربردهای مختلفی از جمله آلیاژسازی، گاززدایی، بهبوددهنده‌های ساختاری مانند جوانه‌زا دارند، اظهار کرد: بیش از ۴۰ نوع آمیژان پایه مسی و ۵۰ نوع آمیژان پایه آلومینیم در دنیا تولید و مورد مصرف قرار می‌گیرد. بخش زیادی از آمیژان‌های مورد نیاز کشور نیز وارداتی است که علاوه بر ارزبری، در برخی موارد به علت تحریم‌ها در واردات با مشکلاتی روبه‌رو می‌شوند. از این‌رو یکی از اهداف این مرکز بومی‌سازی آمیژان‌های مصرفی در صنایع مس و آلومینیوم است.
وی ادامه داد: نخستین آمیژانی که در سال ۱۴۰۰ در برنامه تحقیقاتی این مرکز قرار گرفت، تولید آمیژان «مس – کروم» ۱۰ درصد بود و از جمله نوآوری انجام شده در این طرح استفاده از یک روش جدید تولید (نسبت به روش تولید نمونه خارجی) است که باعث کاهش هزینه‌های تولید و ایجاد فضای رقابتی از لحاظ قیمت با نمونه‌های خارجی شده است.
مهندس قنبرپور افزود: خوشبختانه طرح تولید آمیژان «مس – کروم» ۱۰ درصد در اواخر سال قبل به نتیجه رسید و دانش فنی تولید آن در کشور بومی و تولید آن برای مصرف در پروژه‌های داخل مرکز و همچنین فروش آن به مصرف‌کنندگان آغاز شد.
مدیریت پروژه تحقیقاتی تولید آمیژان‌های فلزی جهاد دانشگاهی تهران با بیان این‌که در سال ۱۴۰۱ نیز تولید آمیژان‌های «مس – زیرکونیم»، «مس – فسفر»، «آلومینیم – تیتانیوم» در طرح‌های تحقیقاتی این مرکز قرار دارد، خاطرنشان کرد: این مرکز بنا به نیاز مشتری می‌تواند طیف وسیعی از آمیژان‌های فلزی را تولید کند.
مدیریت پروژه تحقیقاتی تولید آمیژان‌های فلزی جهاد دانشگاهی تهران درباره مشکلات موجود بر سر راه پژوهش‌های نوآورانه و فناورانه گفت: شاید مهم‌ترین مشکل تأمین اعتبارات اولیه جهت انجام تست‌ها و نمونه‌سازی‌ها باشد. متأسفانه در سال‌های اخیر صنایع تمایلی به سرمایه‌گذاری در طرح‌های پژوهشی و تحقیقاتی ندارد و عموماً پس از انجام مراحل تحقیقاتی یک محصول، حاضر به عقد قرارداد برای خرید محصول هستند. از این‌رو در حال حاضر یک خلاء سرمایه‌گذاری با قبول ریسک معقول وجود دارد؛ بنابراین طرح‌های تحقیقاتی در مراحل میانی اجرا، دچار کمبود نقدینگی و زمانزدگی در اجرا می‌شوند و البته بسیاری از پروپوزال‌های تحقیقاتی به علت نبود بودجه هیچ‌وقت آغاز نمی‌شوند.
مهندس قنبرپور ادامه داد: یکی دیگر از موانع طرح‌ها، تجاری‌سازی و تولید صنعتی محصولات هستند. با توجه به این‌که ساختار جهاددانشگاهی یک ساختار دانش‌بنیان و تحقیقاتی است، از امکانات تولیدی کمتری نسبت به صنایع برخوردار است و معمولا از برون‌سپاری خدمات استفاده می‌کند. از این‌رو پس از تولید آزمایشی و کسب دانش فنی، در مرحله تولید صنعتی دچار مشکلاتی از جمله نبود سرمایه‌گذار جهت راه‌اندازی خط، افزایش هزینه تولید به دلیل برون‌سپاری‌های زیاد و ارائه نکردن خدمات توسط برخی صنایع به‌ویژه صنایع بزرگ روبه‌رو میشود.
انتهای پیام
