نوشته های مشابه
هیر بزرگ‌ترین روستای بخش الموت غربی در استان قزوین است که رودخانه «نینه رود» آن را سیراب می‌سازد. روستای هیر با روستاهای ویار، دربند، سوگاه، زردچال، لتر، پراچان، قسطین، میلک، ورگیل و چهارناحیه همسایه بوده و از شمال با ناحیه اشکورات استان گیلان هم‌جوار است. نینه رود رودی خروشان با آبی گوارا و خنک در طول قرون همواره مورد تمجید مورخین قرار داشته و از آن به‌عنوان رود شفابخش یاد شده است. این رودخانه از چشمه وَگُل در ۷ کیلومتری شمال هیر و در مجاورت روستای ویار سرچشمه می‌گیرد. دو چشمه در دو طرف رودخانه که با انشعاب‌هایی، آب آن به سمت روستاهای منطقه رازمیان هدایت میشود. این رود از کنار قلعه معروف لمبسه‌سر پس از آبیاری باغ‌ها و شالیزارهای رازمیان به شاهرود می‌پیوندد.
“وگل” چشمه‌ای جوشان و دارای آبی گوارا و بی‌نظیر است. این چشمه سرمنشأ رودخانه نینه رود است. امروزه لوله‌های بسیار زیادی جهت انتقال آب چشمه در سراسر مسیر به شکل نامنظمی درهم‌تنیده‌اند و جلوه بصری بسیار نامناسبی به این مکان بکر و طبیعی داده‌اند. آب زلالی که از دل دره‌ای بکر می‌جوشد گرفتار در لوله‌هایی از ناهمگون‌ترین پدیده با طبیعت (پلاستیک) که به ناهنجارترین شکل در کنار هم رها شده‌اند و به خانه‌ها، باغ‌ها، کارخانه‌ها و… می‌رسد.
رابطه انسان و طبیعت هیچ‌وقت به اندازه امروز خصومت‌آمیز و تهدید آور نبوده است. این بحران پیش‌آمده از یک‌سو پیامد نگاه مکانیکی به طبیعت و از سوی دیگر نتیجه غلبه نگرش بهره کشانه و سلطه‌طلبانه انسان مدرن بر محیط‌زیست است. در کنار فوایدی که توسعه روستایی از نظر اقتصادی با خود به همراه دارد؛ تخریب سیما و منظر محیط‌زیست ناشی از آن، از جمله پیامدهای ناگزیر است. انسان درگذشته محیط‌زیست را موجودی زنده و پرجنب‌وجوش می‌دید، اما علم مدرن طبیعت را همچون ساکن و بی‌جان تفسیر می‌کند که باید مورد کندوکاو و تحقیق و دست‌کاری قرار گیرد. غلبه نگرش ابزاری و انسان‌محورانه به جهان و از جمله طبیعت، منجر به پیامدهای مخربی برای محیط‌زیست شده که امروزه چهره طبیعت را بخصوص از نظر بصری تخریب کرده، تا آنجا که در سال‌های گذشته نظریه‌ای تحت عنوان «کور زیبایی» مطرح شده؛ به این معنی که ما انسان‌های امروزی؛ حساسیت لازم نسبت به زیبایی را نداریم.
