نوشته های مشابه
نمایش «روزی روزگاری سمنگان» به کارگردانی محمودرضا رحیمی است از ۲۵ بهمن تا ۲۵ اسفند در تالار چهارسو تئاترشهر روی صحنه است از این رو با فاطمه محمدیان بازیگر این نمایش به گفت‌وگو پرداختیم.
فاطمه محمدیان درباره نقش خود گفت: اگر بخواهم نقش منیژه را توصیف کنم، اسم او را خورشید سمنگان می‌گذارم، دخترکی که برای همه شادی و انرژی و عشق دارد، اما تنش سرد است و قلبی ناکوک دارد که سعی می‌کند هرلحظه تپیدنش را زندگی کند. منیژه می‌تواند دخترانگی فراموش شده همه ما باشد.
او با اشاره به تمایز این نقش با دیگر نقش‌هایی که تاکنون بازی کرده است، توضیح داد: بهتر می‌دانم منیژه را با خودم مقایسه کنم تا با کاراکتر‌های دیگری که به جای آنها زندگی کرده‌ام. چون منیژه برای من ورای تکنیک و اصول رایج رسیدن به نقش شکل گرفت، جوری که تبدیل به هم شدیم، منیژه برای من تمام آن احساسات و درونیاتی است که در ۱۸سالگی فراموش کردم.
این هنرمند افزود: دهه ۶۰ برای من در خاطرات دیگران رنگ گرفته است و تجربه‌ای از آن دهه ندارم، اما نازنین گودرزیان عزیز و استاد رحیمی کاربلد در نوشتن و کارگردانی روزنه جدیدی از آن دهه به روی مخاطب باز می‌کنند که فکر می‌کنم تعریف دقیق‌تر و به‌دور از جهت گیری‌های رسانه‌هاست. درواقع ما دهه شصتی‌ها مردم کوچه و خیابون را می‌بینیم. مردم عادی که از جنگ و مرگ می‌ترسند. مردم عادی که فقط می‌خواهند کمی بیشتر زندگی کنند.
فاطمه محمدیان در پایان در تعریف این نمایش گفت: در تعریف این اثر به شعری از عبدالرضا شیبانی همکارم اشاره می‌کنم که می‌گوید «به انتها رسیده سال سیاه دیگری کولی تمام نمی‌شود انگار زمهریر ماه دی…»
